Interview with Stathis Lazarides

Exclusive

Editor Panos Karatzas

Tue 5 Apr 2016

UrbanStyleMag is having an exclusive chat with Stathis Lazarides, preeminent producer and resident DJ of the Mykonian legend of a venue, Cavo Paradiso, which celebrates its 20 years anniversary this summer. He talks about the way he reflects on music, his sound, about the East London scene, his residency at Cavo, and narrates a unique, delectable story featuring the great John Digweed.

What is “Old School” and “New School”, in your opinion? Do you think that those two can be combined?
There is no Old School and New School! Instead, there's one School with two classrooms, separated by a few of decades or so (age wise). The new generation can be influenced positively from the previous one but not the other way round, as y would have to be a time traveller in order to do that (something like Doctor Who)...

The term ‘Old School’ exists only throughout the last few decades and is referred to (as far as music is concerned) as a form of respect for being influenced by your predecessors in a positive manner.

But in our day and age, the term Old School has been pimped out profusely by marketing strategies and executive people, just like many other appealing words such as “Democracy”,”Organic”,”Environment Friendly”,”Underground” and so forth...

How would you describe your sound?
Oh boy oh boy oh boy... I could describe my sound either by saying many things about it, or using just a few words... Or maybe I could paint a picture of my description, or... I tell you what my friend, I will use the lyrics of a Peace Division track (an Old School one) :

“I remember I walked into the room and thought WOW, what is this sound that's so deep and penetrates my body, I never heard anything like it before...

The speaker was kicking out this beefy deep bass, that's how I would describe it. Some of the tracks were slamming hard, others were dreamy.

I felt FREE, this music makes me feel FREE”

Tell us about Rhythmatic. Was it a project that you had in mind for a long time, or, rather, a spontaneous idea carried out successfully?
Rhythmatic started back in 2007 as a very random thing. I had no plans to start my own night in London but then I met the crazy twins (Kyriakos & Kostas Poulos) and the rest is history...

London is the most competitive and unforgiving environment on the planet for aspiring promoters. People don't realise that when we put on a night and get four hundred, five hundred people at a time, there are another fifty parties in the same square mile that we have to compete with!

Being consistent in London is a rarity and there are only a handful of parties that have survived throughout the last decade (or since the explosion of independent warehouse events). This high pressure environment pushes the quality of parties upwards all the time, and I am proud to say that we have played our role in this process as much as any other East London promoter.

20 years of Cavo Paradiso. I ‘d like you to describe, as the resident DJ of the venue, the craziest experience you have had in it so far.
I have been at Cavo since 1999, this will be my fifteenth consecutive season. This club has been a school for me in so many different ways, it has influenced everything I do and have become in my professional life.

Whether it was that six- hour conversation with Ricardo Villalobos after his gig three years ago, or the warm up set for John Digweed's legendary 12-hour set in 2001, I have lived fourteen intense summers and I am looking forward to my fifteenth.

I will write a book one day (preferably before I lose my memory) as there are so many stories worthy of telling, that I am confident it will make a good read!!!

If I had to pick a specific, memorable incident from the last fourteen seasons I think I ‘d go with this one :

It was the morning when Digweed was playing, in 2001. I finished my set at 4 am and as it was the end of the season I was really tired, so at around 7 am (and even though there were four thousand people in the club), Ι went outside, sat in my car with the air conditioner on and fell asleep.

I woke up four hours later and the first thing I noticed was that I could still hear the music from the club. I managed to get up, fought my way into the dj booth as it was crazily busy and found John at a very drunk state. He asked me to suggest something that would sober him up in a hurry, as the people weren't going anywhere and he didn't want to stop!!!

I jokingly said “You can jump in the pool to wake up, if you like” and his reaction was “I will do it if you jump with me”. And so we did, twice over the next three hours and although he did sober up momentarily, he ended up being drunk again when he finished his record- breaking set at 3:30 pm.

While in the car on our way to the hotel, he was hungry and suggested a gyros on the way. We did that too and the last image I have from him from that day is John Digweed, the (then) number 1 DJ in the world, falling asleep while eating his gyros and making a big tzatziki mess in my nice, clean car!!!

That is indeed an awesome story to tell and surely an unforgettable experience!! Now, if a genie appeared to you, willing to make three wishes of yours come true, what wishes would you make?
First of all I ‘d ask him whether he pays any taxes or not, as he appears to be very rich and able to get you anything (just like a Chinese businessman....).

And as we live in times of “austerity”, it would be too greedy for me to ask for three wishes, so I would make one and only:

Cure humanity from the plague of EPM (Electronic Pop Music).....

To UrbanStyleMag μιλάει σε μια αποκλειστική συνέντευξη με το φοβερό Stathis Lazarides, παραγωγό και resident DJ του Cavo Paradiso το οποίο φέτος γιορτάζει τα 20 χρόνια λειτουργίας και φυσικά, επιτυχίας του. Μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τη μουσική, για τον ήχο του, για τη σκηνή του Λονδίνου, για το residency στο θρυλικό Cavo και αφηγείται μια απολαυστική ιστορία με πρωταγωνιστή το μεγάλο John Digweed (και guest ένα γύρο με τζατζίκι).

Τι είναι ‘Old School’ και τι είναι ‘New School’ κατά την άποψη σου; Πιστεύεις ότι συνδυάζονται αυτά τα δύο;
Δεν υπάρχει Old School και New School! Αντ’ αυτού, υπάρχει θα έλεγα «ένα σχολείο με δύο τάξεις», οι οποίες διαχωρίζονται από κάποιες δεκαετίες, από άποψη ηλικίας. Η νέα γενιά μπορεί να επηρεαστεί θετικά από την προηγούμενη όμως όχι το αντίστροφο, αφού θα έπρεπε κανείς να μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο για να το κάνει αυτό (κάτι σαν τον Doctor Who)...

Ο όρος ‘Οld school’ υφίσταται μόνο τις τελευταίες δεκαετίες και αναφέρεται, μουσικά, σε μια μορφή σεβασμού προς τους προκάτοχούς μας για τις θετικές επιρροές που είχαν σε εμάς.

Όμως στις μέρες μας, στην εποχή μας, ο όρος Old School έχει υποστεί ασύστολη εκμετάλλευση από στρατηγικές και επαγγελματίες του marketing, όπως άλλωστε και άλλες ελκυστικές λέξεις και εκφράσεις όπως η «Δημοκρατία», το «Οργανικό», το «Φιλικό προς το Περιβάλλον», το «Underground» και ούτω καθ’εξής....

Πώς θα περιέγραφες τον ήχο σου;
Oh boy... Θα μπορούσα να περιγράψω τον ήχο μου λέγοντας πολλά πράγματα, ή χρησιμοποιώντας μόνο λίγες λέξεις... Ή ίσως θα μπορούσα να ζωγραφίσω μια εικόνα της περιγραφής μου, ή.... Θα σου πω κάτι φίλε μου, θα χρησιμοποιήσω τους στίχους ενός κομματιού των Peace Division (ενός Old School κομματιού) :

«Θυμάμαι μπήκα στο δωμάτιο και σκέφτηκα, wow! Ποιος είναι αυτός ο ήχος ο τόσο βαθύς που διαπερνά το σώμα μου, ποτέ δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο...

Το ηχείο κλωτσούσε μ’ αυτό το χοντρό, βαθύ μπάσο, έτσι θα το περιέγραφα.

Κάποια κομμάτια χτυπούσαν σκληρά, άλλα ήταν πιο ονειρικά. Ένιωσα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, αυτή η μουσική με κάνει να αισθάνομαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»

Μίλησέ μας για τη Rhythmatic. Ήταν ένα project που υπήρχε αρκετό καιρό στο μυαλό σας ή ήταν μια αυθόρμητη ιδέα που τελικά υλοποιήθηκε με επιτυχία ;
Η Rythmatic ξεκίνησε το 2007 πολύ αόριστα. Δεν είχα σχέδια να ξεκινήσω δικά μου events στο Λονδίνο, όμως μετά γνώρισα τα τρελά δίδυμα (Κυριάκος και Κώστας Πούλος) και τα υπόλοιπα είναι γνωστά...

Το Λονδίνο είναι το πιο ανταγωνιστικό και ανελέητο περιβάλλον στον πλανήτη για όσους φιλοδοξούν να γίνουν promoters. Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν διοργανώνουμε ένα event και μαζεύουμε τετρακόσια και πεντακόσια άτομα τη φορά, έχουμε να ανταγωνιστούμε κι άλλα πενήντα parties που γίνονται στην ίδια περιοχή!

Το να είσαι σταθερός στο Λονδίνο είναι σπάνιο, τα parties που έχουν επιβιώσει την τελευταία δεκαετία (ή έστω από την έκρηξη των ανεξάρτητων warehouse events) είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Αυτό το περιβάλλον με την τόση πίεση αναβαθμίζει συνεχώς την ποιότητα των parties και μπορώ να πω με υπερηφάνεια πως έχουμε παίξει ρόλο σ’ αυτή τη διαδικασία, τόσο σημαντικό όσο κι οποιοσδήποτε άλλος promoter στο Ανατολικό Λονδίνο.

20 χρόνια Cavo Paradiso. Θα ήθελα να μας περιγράψεις, ως resident, την πιο τρελή εμπειρία την όποια έχεις ζήσει σε αυτό το club τα τελευταία χρόνια.
Είμαι στο Cavo από το 1999, αυτή θα είναι η 15η συνεχής χρονιά μου εκεί. Αυτό το club έχει υπάρξει σχολείο για μένα με πάρα πολλούς τρόπους, έχει επηρεάσει ό,τι κάνω και ό,τι έχω γίνει στην επαγγελματική μου ζωή.

Είτε μιλήσω για τη συζήτηση των έξι ωρών που έκανα με το Ricardo Villalobos μετά το gig του πριν τρία χρόνια, είτε για το warm up set μου για το θρυλικό δωδεκάωρο set του John Digweed το 2001, έχω ζήσει δεκατέσσερα έντονα καλοκαίρια και ανυπομονώ για το δέκατο πέμπτο .

Θα γράψω ένα βιβλίο κάποια μέρα (κατά προτίμηση πριν χάσω τη μνήμη μου), καθώς υπάρχουν τόσα περιστατικά και εμπειρίες, που είμαι σίγουρος πως θα βγει πολύ καλό!!!

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα συγκεκριμένο περιστατικό από τις τελευταίες δεκατέσσερις σεζόν για να περιγράψω, νομίζω θα διάλεγα αυτό:

Ήταν το πρωί που έπαιζε ο Digweed, το 2001. Τελείωσα το set μου στις 4 π.μ. και, καθώς ήταν και το τέλος της σεζόν ήμουν πολύ κουρασμένος, οπότε κατά τις 7 το πρωί (και παρόλο που υπήρχαν ακόμα 4000 άτομα μέσα στο μαγαζί) βγήκα έξω, κάθισα στο αμάξι μου, άναψα το air condition και με πήρε ο ύπνος.

Ξύπνησα τέσσερις ώρες μετά και το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν το ότι μπορούσα ακόμα να ακούσω τη μουσική από το club. Κατάφερα να σηκωθώ και να φτάσω μετά βίας στο booth -αφού ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς- όπου βρήκα το John σε πλήρη κατάσταση μέθης. Με ρώτησε πώς θα μπορούσε να ξεμεθύσει γρήγορα, γιατί το crowd δεν έδειχνε πρόθεση να πάει πουθενά κι ο ίδιος δεν ήθελε να σταματήσει!!

Αστειευόμενος του είπα «Μπορείς να βουτήξεις στην πισίνα αν θέλεις» κι η αντίδρασή του ήταν «Θα το κάνω αν βουτήξεις κι εσύ μαζί μου». Και έτσι κάναμε, δύο φορές τις επόμενες τρεις ώρες και παρόλο που όντως ξεμέθυσε για λίγο, κατέληξε ξανά μεθυσμένος όταν τελείωσε το set- ρεκόρ στις 3:30 μ.μ.

Στο αμάξι καθώς πηγαίναμε στο ξενοδοχείο, πεινούσε και πρότεινε να πάρουμε ένα γύρο στο δρόμο. Το κάναμε κι αυτό και η τελευταία εικόνα του που έχω από εκείνη την ημέρα ήταν ένας John Digweed, ο (τότε) νούμερο 1 DJ στον κόσμο να αποκοιμιέται την ώρα που τρώει το γύρο του και να κάνει ένα χαμό από τζατζίκι μέσα στο ωραίο, καθαρό αυτοκίνητό μου!!!

Αν εμφανιζόταν μπροστά σου ένα μαγικό τζίνι και σου έδινε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσεις τρεις ευχές σου, ποιες θα ήταν αυτές?
Πρωτ’ απ’ όλα θα τον ρωτούσα αν πληρώνει φόρους, γιατί φαίνεται πολύ πλούσιος και ικανός να σου δώσει τα πάντα (όπως ένας Κινέζος επιχειρηματίας....).
Και καθώς διανύουμε περίοδο «λιτότητας», θα ήταν άπληστο εκ μέρους μου να ζητήσω να μου ικανοποιήσει τρεις ευχές, οπότε θα έκανα μία και μοναδική:

Να θεραπεύσει τον κόσμο από τη μάστιγα της EPM (Electronic Pop Music)...